İsimsiz Kahramanlar; Burdur Polisi

Dün akşam saatlerinde Burdur Devlet Hastanesi çevresinde olağanüstü bir hareketlilik vardı. Bir kayıp kızın ihbar edilmesi üzerine, bölgeye çok sayıda polis ekipleri yönlendirilmişti. Etrafı tarayan el fenerleri, koşturan adımlar, telsizlerden yankılanan talimatlar… Gazeteci refleksiyle ben de olay yerine gittim.

Kayıp kişinin eşgali belli değildi. O sırada arabama doğru 24–25 yaşlarında, davranışları normal olmayan bir genç kadın yaklaştı. Sigara istedi. Gazetecilik mesleği bize her zaman temkini öğretmiştir; her ihtimali düşünerek sigarasını verdim ve güvenli bir şekilde uzaklaşmasını istedim.

Tam o sırada hem sivil hem resmi üniformalı polisler hızla bölgeye ulaştı. Eşgalin olası yönünü onlarla paylaştım. Ardından başlayan arama, aslında kamuoyunun pek bilmediği, haber dilinin çoğu zaman görmezden geldiği bir manzarayı gözlerimin önüne serdi:

Sazlıkların arasına, karanlığın içine, soğuğun ve riskin tam ortasına hiçbir tereddüt etmeden giren polisler…
Beş polisin elinde fenerlerle sazlıklarda taradığı, en az yirmi polisin çevrede sokak sokak arama yaptığı bir sahneydi bu.

Her zaman haberler şöyle biter:
“Vali talimat verdi, Emniyet Müdürü detaylı araştırma yaptı, kayıp kişi bulundu…”

Doğrudur, sistemin işleyişinde idari makamların payı elbette vardır.
Ama o cümlenin ardında kimlerin nefes nefese karanlığa daldığını, kimlerin kendi güvenliğini ikinci plana atıp kayıp bir canı bulmak için saatlerce tarama yaptığını pek kimse yazmaz.

Ben dün gece tam da buna tanık oldum.

Asıl kahramanlar; adı sanı duyulmayan, fotoğrafı paylaşılmayan, başarıları protokol metinlerinde kendine yer bulmayan polis memurlarıdır.

Onlar motivasyonla, vicdanla, görev bilinciyle hareket ediyor.
Kimi zaman sabahlara kadar arama yapıyorlar, kimi zaman hiç tanımadıkları insanların evlatlarını, kardeşlerini, annelerini bulmak için karanlığa meydan okuyorlar.

Vali Tülay Bilgihan Baydar’a ve İl Emniyet Müdürü’ne elbette teşekkür etmek gerekir; koordinasyonu sağlayan, ekiplerin tümünün aynı hassasiyetle çalışmasını mümkün kılan bir yönetim anlayışıdır bu.

Ama ben bu yazıyı özellikle o isimsiz kahramanlara ithaf ediyorum.

Sazlıklarda, karanlık sokaklarda, soğuk gecelerde bir canı daha hayata döndürmek için gözünü kırpmadan mücadele eden polisler…

Görünmez ama varlar.
Alkışsız ama görevlerinin başındalar.
İsimleri yok ama vicdanı olan herkesin hafızasında onlar var.

Onları kutluyorum.
Onların fedakârlığını yazıyorum ki bilin, duyulsun, değer verilsin.
Çünkü her kahraman ışıklı kürsülerde değil; bazen sadece el fenerinin ucunda saklıdır.